Ko je logoped?

   Logoped je stručnjak koji se bavi problemima izgovora glasova, govora i jezika. Osim što se bavi korekcijom govorno-jezičkih poremećaja, on učestvuje u stimulisanju govorno-jezičkog razvoja i prevenciji i dijagnostici istih. Ovo se posebno odnosi na tzv. decu rođenu sa riziko faktorom. U ovu grupu spadaju prevremeno rođene bebe, deca sa određenom sistemskom bolešću, deca čije su majke u toku trudnoće imale pojedine zdravstvene probleme, bebe koje su pri rođenju bile bez kiseonika ili su boravile u inkubatoru... Takođe, trebalo bi spomenuti i poremećaje čitanja, pisanja i računanja, nespecifične poremećaje učenja, fluentnosti govora, poremećaje pažnje i ostale govorno jezičke poremećaje, koji spadaju u domen logopedskog rada. Korisnici logopedskih usluga u najvećem broju slučaja su deca (deca mlađeg uzrasta, deca predškolskog i školskog uzrasta), ali i odrasle osobe koje su pretrpele neki vid traume (afazija uzrokovana traumatskom povredom mozga, moždanim udarom...) ili osobe koje se čitavog života bore sa poremećajima fluentosti govora, tj mucanjem. 

   Nakon uzete lične i porodične anamneze i opservacije, tokom koje se procenjuje govorno-jezički status deteta, dijagnostikuje se eventualni govorno-jezički poremećaj i dete se uvodi u logopedski tretman. Prilikom procene u obzir se uzima niz faktora koji utiču ili bi mogli uticati na dosadašnji i dalji razvoj govora i jezika. Često je logoped deo tima, koji pored njega sačinjavaju pedijatar, psiholog, neurolog, neuropsihijatar, surdoaudiolog, oligofrenolog. Svaki član ovog tima vrši procenu na osnovu koje se postavlja dijagnoza i planira odgovarajući tretman. 

   Tretman u području logopedije u najvećem broju slučaja je organizovan individualno. U izvesnim slučajevima preporučuje se i održava u planski biranoj grupi dece, kada se proceni da bii takav način rada dao pozitivne rezultate svim učesnicima iste. 

   Sama terapija i uspešnost tretmana zavise od stepena poremećaja, starosti deteta, tj. uzrasta u kome je otkriven problem, ali i saradnje i poverenja koje se gradi između deteta i terapeuta. Stoga je neophodno da se dete bez stresa i kroz opuštenu atmosferu uvede u tretman i da se isti prilagodi detetovoj ličnosti i senzibilitetu.